هند در حال بررسی احیای نیروگاه‌های گازسوز غیرفعال خود است تا بتواند تقاضای رو به رشد برق را در ماه‌های داغ و طاقت‌فرسای مه و ژوئن مدیریت کند. هرچند تولید برق با گاز مقرون‌به‌صرفه نیست، دولت آن را به‌عنوان یک پشتیبان فصلی برای جلوگیری از اختلال در شبکه در زمان اوج مصرف در نظر می‌گیرد. این اقدام چالش توازن میان مقرون‌به‌صرفه بودن، قابلیت اطمینان و منابع انرژی پاک‌تر را در بخش برق این کشور برجسته می‌کند.
گاز که زمانی بخش کوچک اما پایداری از ترکیب انرژی هند بود، اکنون به گزینه‌ای پرهزینه تبدیل شده است. سهم آن از تولید برق از ۳ درصد در سال ۲۰۲۰ به حدود ۱.۵ درصد کاهش یافته است؛ علت آن نوسان قیمت‌های جهانی بین ۸ تا ۱۸ دلار به ازای هر میلیون واحد حرارتی بریتانیا بوده است. در مقابل، زغال‌سنگ همچنان غالب است و به دلیل هزینه پایین، حدود ۷۵ درصد برق کشور را تأمین می‌کند، هرچند پیامدهای زیست‌محیطی سنگینی دارد. ظرفیت انرژی‌های تجدیدپذیر در حال رشد است، اما به‌اندازه کافی سریع نیست تا جهش‌های ناگهانی تقاضا را پوشش دهد.
برای آماده شدن در برابر کمبود احتمالی، «سازمان مرکزی برق» اوایل امسال یک برنامه اضطراری ۱۰۰ روزه تدوین کرد. این راهبرد امکان می‌دهد نیروگاه‌های گازی غیرفعال به‌سرعت راه‌اندازی شوند؛ از طریق اصلاح قراردادها برای پوشش هزینه‌های بالای شروع به کار و ریسک‌های ناشی از نوسانات قیمت. هرچند دولت جزئیاتی درباره یارانه‌ها یا حمایت‌های مالی ارائه نداده است، روشن است که آماده نگه‌داشتن این تأسیسات گازی مستلزم برنامه‌ریزی و منابع قابل توجه است.
با وجود این آمادگی، کاهش تقاضا در سال ۲۰۲۴ باعث شد که به نیروگاه‌های گاز کمتری نیاز باشد. بارش‌های سنگین موجب خنک‌تر شدن هوا و کاهش مصرف کولرها شد، در حالی که رکود اقتصادی نیز مصرف صنعتی را کاهش داد. این شرایط تردیدهایی درباره نقش بلندمدت گاز در سیستم انرژی هند ایجاد کرده است. هرچند استفاده از این نیروگاه‌ها به‌عنوان بیمه فصلی اقدامی منطقی به نظر می‌رسد، هزینه‌های بالا و بهره‌برداری محدود از آنها باعث شده در میانه‌ای دشوار میان مقرون‌به‌صرفه بودن زغال‌سنگ و وعده آینده انرژی‌های تجدیدپذیر قرار گیرند.