اقتصاد ونزوئلا در آستانه فروپاشی کامل قرار دارد. طبق گزارش صندوق بینالمللی پول، رشد اقتصادی این کشور در سال جاری تنها ۰.۵ درصد خواهد بود، در حالیکه تورم به رقم سرسامآور ۵۴۸ درصد میرسد — رقمی که در سال آینده به ۶۲۸ درصد افزایش خواهد یافت. سقوط ارزش بولیوار، کسری بودجه شدید، و کاهش درآمدهای نفتی، زندگی روزمره میلیونها ونزوئلایی را با دشواریهای جدی مواجه کرده است.
با وجود تحریمهای سنگین آمریکا، تولید نفت ونزوئلا در حدود ۱ میلیون بشکه در روز باقی مانده، اما کاهش قیمت جهانی نفت، تخفیفهای اجباری و مشکلات لجستیکی باعث افت شدید درآمدهای صادراتی شدهاند. این وضعیت منجر به کمبود ارز خارجی و افزایش فشار بر خانوارها شده است.
در چنین شرایطی، برخی شهروندان در کاراکاس از مداخله نظامی آمریکا استقبال میکنند. یکی از خریداران به فایننشال تایمز گفته: «اگر آمریکاییها میخواهند مداخله کنند، بگذار همین حالا انجام دهند. ما رأی دادیم، ما را زندانی کردند، حالا هم داریم با سختی زندگی میکنیم.»
تحلیلگران معتقدند که سه عامل انگیزه آمریکا برای تغییر رژیم در ونزوئلا را تقویت کردهاند: منافع سیاسی داخلی، دسترسی به منابع عظیم انرژی و کاهش نفوذ چین در منطقه. طبق گزارشها، هم مادورو و هم مخالفان با پیشنهادهایی به ترامپ، در پی جذب حمایت برای بهرهبرداری از منابع نفت و مواد معدنی کشور هستند.
با این حال، احتمال حمله زمینی آمریکا پایین ارزیابی شده است. افکار عمومی در آمریکا با مداخله گسترده نظامی موافق نیست و بازارها نیز احتمال حضور نیروهای زمینی را کم میدانند. اما احتمال درگیری مستقیم بین نیروهای مسلح دو کشور همچنان وجود دارد — سناریویی که میتواند آینده سیاسی ونزوئلا را دگرگون کند.
در مجموع، ونزوئلا در نقطهای بحرانی قرار دارد؛ با اقتصادی فروپاشیده، مردمی ناامید، و فشارهای خارجی فزاینده. تحولات پیشرو میتواند نهتنها سرنوشت این کشور، بلکه معادلات ژئوپلیتیکی منطقه را نیز تغییر دهد.