نمایندگان اوپک‌پلاس این هفته در وین گرد هم آمده‌اند تا یکی از چالش‌برانگیزترین مسائل این گروه را بررسی کنند: نحوه محاسبه ظرفیت تولید حداکثری اعضا. نتیجه این مذاکرات، مبنای سهمیه‌بندی تولید در سال ۲۰۲۷ را تعیین خواهد کرد و مشخص می‌کند کدام کشورها اجازه دارند نفت بیشتری تولید کنند.
این موضوع با تنش‌های سیاسی همراه است. امارات متحده عربی که میلیاردها دلار برای افزایش ظرفیت تولید سرمایه‌گذاری کرده، خواهان سهمیه‌های بالاتر است. در مقابل، کشورهای آفریقایی با کاهش توان تولیدی خود مواجه شده‌اند و نگران از دست دادن جایگاهشان هستند. خروج آنگولا از اوپک‌پلاس در سال گذشته به دلیل اختلاف بر سر سهمیه، نشان‌دهنده حساسیت بالای این موضوع است.
مسئله فقط به عدالت داخلی محدود نمی‌شود. ظرفیت مازاد تولید—یعنی بشکه‌هایی که اوپک‌پلاس می‌تواند به‌سرعت وارد بازار کند—کاهش یافته و اکنون عمدتاً در اختیار عربستان سعودی، امارات و کویت است. افزایش اخیر سهمیه‌ها، مانند رشد نمادین ۱۳۷ هزار بشکه در روز در اوایل ماه جاری، بیشتر جنبه نمایشی داشته و تأثیر واقعی در بازار نداشته است. بسیاری از اعضا هنوز پایین‌تر از سهمیه‌های خود تولید می‌کنند و عراق و قزاقستان همچنان در حال جبران تولید مازاد گذشته هستند.
این فاصله میان «بشکه‌های روی کاغذ» و بشکه‌های واقعی، اهمیت زیادی دارد. گزارش سپتامبر اوپک رشد تقاضا را برای سال ۲۰۲۵ ثابت و در حدود ۱.۳ میلیون بشکه در روز اعلام کرده است، که عمدتاً توسط آسیا و خاورمیانه تأمین خواهد شد. رشد عرضه خارج از اوپک‌پلاس—به رهبری آمریکا، برزیل و کانادا—در حال کاهش است و صادرات روسیه همچنان تحت فشار تحریم‌ها قرار دارد. به‌عبارت دیگر، بازار از آنچه روایت مازاد عرضه نشان می‌دهد، فشرده‌تر است.
اما در بلندمدت، چشم‌انداز تیره‌تر می‌شود. اریک ناتال، مدیر ارشد سرمایه‌گذاری در Ninepoint Partners، در شبکه X اشاره کرده که وابستگی جهانی به پروژه‌های دریایی بلندمدت در حال افزایش است؛ پروژه‌هایی که راه‌اندازی آن‌ها دهه‌ها زمان می‌برد. داده‌های آژانس بین‌المللی انرژی نشان می‌دهد میانگین زمان از کشف تا تولید نفت به بیش از ۱۵ سال رسیده است. در همین حال، کشفیات نفتی متعارف از دهه ۱۹۷۰ به‌شدت کاهش یافته‌اند. با توقف رشد شیل آمریکا و کاهش ظرفیت مازاد اوپک، بشکه‌های آینده کمیاب‌تر و دیرتر وارد بازار خواهند شد.
بنابراین، محاسبه ظرفیت تولید اوپک‌پلاس دیگر صرفاً یک کار اداری نیست؛ بلکه نبردی بر سر سهم بازار در جهانی است که حاشیه ایمنی عرضه آن از همیشه نازک‌تر شده است.