ایالات متحده اخیراً تعرفه ۱۵ درصدی بر واردات کره جنوبی اعمال کرده است؛ تصمیمی که نسبت به نرخ پیشنهادی اولیه ۲۵ درصد کمتر است اما همچنان برای اقتصاد صادرات‌محور کره چالش‌برانگیز است. در ازای این تعرفه، سئول متعهد شد در پروژه‌های آمریکایی سرمایه‌گذاری کند و ۱۰۰ میلیارد دلار کالاهای انرژی آمریکایی خریداری نماید تا اثر اقتصادی منفی کاهش یابد. با این حال، کره جنوبی رشد اقتصادی خود در سال ۲۰۲۵ را به تنها ۰.۹٪ کاهش داده است که ضعیف‌ترین نرخ از زمان پاندمی محسوب می‌شود و نشان‌دهنده آسیب‌پذیری شدید اقتصاد این کشور در برابر تنش‌های تجاری است.
یکی از سخت‌ترین بخش‌های این توافق، تعهد کره به خرید انرژی آمریکاست. اگرچه کره طی سال‌های اخیر واردات نفت خام آمریکا، به‌ویژه WTI Midland، را افزایش داده، اما سطح کل واردات نفت خام این کشور ثابت باقی مانده است. تولیدکنندگان خاورمیانه مانند عربستان سعودی، عراق و امارات همچنان سهم عمده‌ای در بازار دارند، به‌طوری که عربستان تنها در سال ۲۰۲۵ تقریبا دو برابر حجم نفت آمریکا را به کره صادر کرده است. بنابراین، علیرغم انتظارات واشنگتن، کره نمی‌تواند بدون اختلال در روابط موجود و سیستم پالایشی خود خرید نفت آمریکا را به‌طور چشمگیر افزایش دهد.
ساختار پالایشگاهی کره جنوبی نیز اجرای این تعهد را پیچیده می‌کند. پنج پالایشگاه این کشور عمدتاً برای فرآوری نفت‌های سنگین خاورمیانه طراحی شده‌اند، در حالی که WTI سبک است و محصولات متفاوتی تولید می‌کند. پالایشگاه‌هایی مانند اولسان و یئوسو مخلوطی از نفت آمریکا و خاورمیانه را مدیریت می‌کنند، اما پالایشگاه‌های تحت مالکیت جزئی سعودی آرامکو عمدتاً به نفت عرب سبک و عرب متوسط وابسته‌اند. مالکیت و ساختار عملیاتی این پالایشگاه‌ها تغییر گسترده به سمت نفت آمریکا را غیرکارآمد یا حتی غیرممکن می‌کند. همچنین پالایشگاه اینچئون به دلیل محدودیت‌های عملیاتی ظرفیت جذب حجم بیشتر نفت آمریکا را ندارد و گزینه‌های سئول را محدود می‌کند.
حتی در پالایشگاه‌هایی که توان پردازش WTI بیشتر را دارند، انگیزه اقتصادی کاهش یافته است. نفت‌های سبک محصول بیشتری از ناپتا تولید می‌کنند، اما مازاد جهانی تولید ناپتا به‌ویژه به دلیل ظرفیت‌های اضافی چین، حاشیه سود تولیدات پتروشیمی را به شدت کاهش داده است. اخیراً شرکت‌های کره‌ای ظرفیت شکستن ناپتا را ۲۵٪ کاهش داده‌اند و واردات بیشتر نفت سبک آمریکا را غیرجذاب کرده است. علاوه بر این، قراردادهای بلندمدت با عرضه‌کنندگان خاورمیانه کره را به حجم‌های ثابت متعهد می‌کند و عدم رعایت آن می‌تواند جریمه یا فسخ قرارداد به همراه داشته باشد. بر خلاف فروش انعطاف‌پذیر نفت آمریکا، این توافقات امنیت عرضه را تضمین می‌کند اما مانور کره را محدود می‌سازد و کشور را بین فشارهای واشنگتن و محدودیت‌های عملیاتی و بازاری گرفتار کرده است.